{…}
de zee was zwart, het schip voer langzaam door de smalle vaargeul en deed aan weerzijden brede bundels wit schuim opstuiven, je stond over de reling van het wandeldek geleund in de wat romantische pose van alle passagiers op alle schepen als ze een luchtje scheppen en naar de meeuwen kijken,

uit: ‘Un homme qui dort’ van Georges Perec, 1967